The red centre

Na alle avonturen in Adelaide heb ik afscheid genomen van Miriam en ben ik met de greyhoundbus vertrokken richting Alice Springs.

Tussendoor heb ik een stop gemaakt in Coober Pedy, een mijnersstadje. Deze stad is vooral bekend om zijn beroemde ondergrondse woningen. Het grootse gedeelte van de bevolking woont in een huis dat is uitgegraven in de rotsen, 6 meter diep. Ik heb verschillende modelwoningen gezien, en dat was wel gaaf. Heerlijk koel, en je kunt altijd in het donker slapen :-). Ik heb ook twee voormalige opaalmijnen bekeken, één ervan zat nog vol opaal maar dat mogen ze niet meer uitgraven omdat het onder de stad ligt. Zelf heb ik ook in een ondergrondshostel geslapen. Dit was een heel aparte ervaring, donker is ook echt donker. Voor je gevoel is het altijd nacht onder de grond.

Na Coober ging de bus verder naar Alice. Wat een lange saaie weg is dat zeg. Recht toe, recht aan en telkens hetzelfde landschap. Af en toe een koe of een kangaroe, veel roofvogels en veel struiken. Ik had me de woestijn kaal voorgesteld, maar dat is het helemaal niet. Het is heel rotsachtig met allemaal struiken en kleine bomen, helemaal geen zand. Ik ben blij dat ik deze weg niet zelf heb hoeven rijden. Af en toe kwamen weer ook fietsers tegen, wat een mafkezen zeg. Ik zou overal wel willen fietsen maar niet hier!

Alice Springs is een levendige stad. Mooi aangelegd, modern, veel schaduw en een prachtig uitzicht over de MacDonnell Ranges. Maar heel lang ben ik hier niet gebleven... voor de volgende dag stond de "rock tour" stond op het programma!

Om 6 uur werd ik opgepikt bij het hostel. We waren in totaal met 21 mensen, en het was een super leuke groep om mee te reizen :-)
Dag 1 begon met een lange rit naar Kings Canyon. Zoals de naam al doet vermoeden is dat een canyon in het midden van de woestijn en één van de heilige punten van de aboriginals. Hier hebben we een pittige hike gemaakt, naar de top van de canyon vanwaar we een prachtig uitzicht hadden, rotsige woestijn zover als je kunt kijken.

De volgende activiteit was brandhout sprokkelen. Grappig hoe enthousiast mensen hiervan worden, hele bomen werden uit de grond getrokken om op te branden :-)

Onderweg naar het kampterrein hebben we bij een zoutmeer nog een prachtige zonsondergang bekeken. Wauwie! (heel jammer dat ik mijn camera fotos niet kan uploaden :-( )

En toen was daar eindelijk ons beloofde kampterrein midden in de woestijn. Super gaaf natuurlijk. We hadden een groot kampvuur waarop/in onze gids een lekker maaltje kookte voor de groep.
Na het eten was het tijd om te gaan slapen in de swag. Dit is een zak waarin al een matje zit ingenaaid en de voering houd de wind buiten. Het enige wat je erin moest stoppen was je slaapzak en slapen maar! Wat een super gave ervaring om zo open onder de sterren te slapen, onbeschrijfelijk. En de gigantische hoeveelheid sterren die je kunt zien als er geen licht in de buurt is, wauw! Ik ben snachts ook een paar keer wakker geworden met die gedachte: wauw! :-)

Dag 2 begon bij het ochtendgloren, wat is dat mooi wakker worden. Vandaag ging de reis eerst naar Kata Tjuta(de Olgas, meerdere hoofden is de letterlijke vertaling) en the valley of the winds. Hier hebben we weer mooi gehiked met alweer gave vergezichten! De Olgas zijn rotsen die op een verzameling hoofden lijken door hun ronde vorm. Ik denk dat het uitzicht over de vallei van de winden een van de mooiste van deze tour was, mede doordat we eerst een gigantisch steile helling op moesten klimmen zonder ook maar enige houvast en met losse stenen, een hele ervaring.

De volgende stop was het aboriginal bezoekerscentrum bij Uluru. Hier waren allemaal verhalen uitgeschreven over de heilige punten en waar deze waren op de wandelroutes. Interessant om te lezen voor we die kant op gingen. Ik houd er wel van om iets over de cultuur te leren, dat geeft je toch een betere indruk.
Aan de hand van een van de verhalen hebben we een korte wandeling langs een stukje van de bodem van uluru gemaakt. Onze gids vertelde van verschillende punten hoe je ze moest lezen en bekijken, heel interessant.
En dan uluru... wowie wat is dat massief. Je voelt je dan wel even heel klein. En dan de omgeving, die is gek genoeg erg groen, er staan zelfs gewone bomen en delen van het pad lagen geheel in de schaduw. Dat was wel een mooi gezicht: een strakblauwe lucht, lichtgroene bomen en een rode rots...

Na deze wandeling was het tijd voor de beroemde uluru sunset. Wij waren als een van de eerste groepen ter plaatse, en hadden hierdoor nog ruimte zat om mooie plaatjes te schieten. Ik ben samen met een paar anderen op het dak van onze trailer geklommen, nuiver plekje boven op de swags, biertje in de hand, zonnetje erbij, hartstikke gaaf :-D .
De laatste paar minuten kwamen de grote tourbussen vol "japanners" aan. Toen was het dringen geblazen op de grond, mensen hutje-mutje op elkaar geplakt om maar een foto te kunnen maken van een rood rotsblok. Bovenop de trailer hadden wij toch het beste uitzicht :-). Leuk om te zien hoe mensen elkaar verdringen voor een foto, gnagna.

Onze kampplaats voor vannacht was op een camping voor groepen, waarbij elke groep zijn eigen veldje had. Voordeel van een camping is natuurlijk dat je lekker kunt douchen en een fatsoenlijke wc hebt. Ook vannacht hebben we in een swag geslapen, hartstikke leuk.

Dag 3 begon asociaal vroeg omdat we vandaag de sunrise zouden zien. Deze hebben wij van dezelfde kant bekeken als de sunset, met de zon achter de rock. Hierdoor waren wij als enige groep op die plek, en hadden we alle ruimte. Het was wel jammer dat er geen wolken waren, ik denk dat het dan nog veel gaver was geweest door het weerkaatsen van de kleuren.

Hierna volgde de laatste wandeling van de tour, de Uluru base walk. Dit was een wandeling langs de bodem van Ayers Rock. Het was een flinke wandeling maar alles was vlak dus dat was een makkie. Vroeger konden mensen er ook voor kiezen om de rock te beklimmen maar uit respect voor de aboriginals doen de touroperators dat niet meer. Wel kun je als individu ervoor kiezen om nog te klimmen, maar ik heb dat paadje gezien en kan me voorstellen dat er doden vallen bij die klim (voornamelijk door uitdroging). Het gaat zo steil omhoog en er is één enkel touwtje waaraan je je kunt vasthouden. En dan moet je ook nog omlaag. Ons is verteld dat bijna niemand meer klimt, en dat ze het gaan sluiten als er nog een paar doen meer vallen. Dus wie nog wil klimmen moet vlug wezen ;-)

De rest van de dag bestond uit terugreizen naar Alice. Je legt zo flink wat kilometers af in drie dagen.
s Avonds hebben we de tour in stijl afgesloten door gezellig samen in de rock bar te eten, drinken en feesten.

Ik heb heel veel gezien en gedaan in deze week, en veel leuke nieuwe mensen leren kennen. De verhalen zijn natuurlijk veel uitgebreider, en de fotos erbij maken het af. Als ik weer terug ben show ik ze graag! (het is hier heel lastig om ze te uploaden)